Monday, November 29, 2010


“Who's behind the «Association of Iranian Nazis»”


Sarbaze Kuchak


Iranians are the most tolerant of peoples, but they will not accept such vile blotting of their name, honor, and history that you have managed to do by publishing this article. Racialism, let alone European Nazi ideology, has no place in Iranian culture.

Open letter to France 24[+]
Sarbaze Kuchak


«Association of Islamic Republic Nazis»

To whom it may concern,

I’m writing in reference to “Who's behind the 'Association of Iranian Nazis'” by your “Iranian observer”, Alireza Amirhajebi; originally published in English on November 18, and made available in French the following day. Clearly, it is of some interest that of all the pieces that your agency was capable of publishing in order to shed some light on the ideological trends or tendencies among Iranians (youths or otherwise) living under the Islamic Republican regime ---for instance, the violent rejection of Islamic theocracy or the rise of secularist ideology--- it has preferred to publish an article that is as deceitful as it is offensive. For it seems that Iranian nationalists, in a decades-long war of national self-preservation against such formidable enemies as the bandits installed in 1979, must now also contend with being associated with Nazism. Was it not only a few weeks ago that the New York Times too rewrote the Purim story as a “Persian plot” to destroy Jews?

I’ll begin with what has been highlighted in the article’s webpage, namely the statement, in bold letters, that “There is a small but slowly increasing minority of Iranian youths who think that ‘pure-blooded’ Persians are the true Aryans”. What proof is actually provided to justify this statement?

Does France 24 actually believe an obscure website, of “mysterious” origins, and with a questionable number of “members” ( all actual individuals no doubt), or some comments in a “white supremacist” forum on the web which your “Iranian observer” has hyperlinked constitute enough evidence to justify such a loaded statement?

There is, however, more to this “story”. For as you’ll see, what you’ve published as the observations of an “Iranian” is actually the work of skilled, yet desperate, propagandists.

Equally insidious is the historical frame in which Amirhajebi places his report, the suggestion that the supposed existence of such racialism in Iran finds its origins in the pre-Islamic and the secularist-progressive Pahlavi periods. Perhaps it is purely coincidental that the two historical periods which Amirhajebi conveniently associates with his new found Nazis are two periods which Islamists, at war with the Iranian national identity, denounce and have gone to great lengths to blot and rewrite.

Perhaps not; for his “research” in finding historical precedence is so awkwardly flawed as to suggest that what is purportedly and on the surface a report on a certain 'Association of Iranian Nazis' is a more ambitious undertaking.

The ideological origins of “Iranian Nazis” are first traced to a Fifth Century BC carving attributed to King Darius I in Naqsh-e Rustam, where, according to Amirhajebi, “Darius says he is ‘from the Aryan race’. “

It may be of some interest to you that there is not one single reference to either “race” or “Aryan race” in that inscription. The term “Aryan” is used but once, but naturally to describe a language, not a “race”.
(The full translation of the Behistun inscription can be found HERE)

Next in Amirhajebi’s targets is the founder of the Pahlavi dynasty, Reza Shah Pahlavi, or to follow his inventive rearrangement, “Shah Reza Pahlavi”! He writes,

“I have personally spoken to several young Iranian men who defend Hitler as someone who had converging interests with the Iranian people. [In the 1930’s] The Shah Reza Pahlavi's close ties and economic alliance with the Nazi regime worried allies.”


Reza Shah Pahlavi's “close ties and economic alliance with the Nazi regime” is an invention of Mr. Amirhajebi, for these ties were in fact with Germany, not Nazi Germany per se, and went back to the 19th century. Simply put Germany was regarded as an independent force that could counter the bullying from Britain and Russia. This strategy, of course, was not confined to Iran; Indian independentists, to name but one example, also viewed Germany as an ally against British colonialism. Had he not been rewriting Iranian history, perhaps your “Iranian” observer would have also taken into consideration Iran’s equal if not stronger ties with France or, more obviously, Her neutrality. He continues,

“It was at that period that the Shah changed the country’s name from Persia to Iran, which means ‘land of the Aryans’ in Persian.”

This sentence, as it stands, is pure fabrication.

To Iranians, their homeland has always been “Iran”. Foreigners, however, had been using the term “Persia” since the ancient Greeks. In 1935 the Iranian government formally requested that other nation-states refer to Iran by its actual name. Is it possible that your “observer” does not know even the name of the country from which he supposedly reports? As for the term “Aryan”, an Indo-Iranian term without (as hinted before) racialist connotations, although it is cunningly and dishonestly used throughout and plays the key role in the article, it is naturally and as would be expected nowhere defined. Certain of the ignorance of his readers, the author depends on the readers’ understanding of the term purely in the sense fabricated by 20th Century European racialists.

With Amirhajebi’s besmirching of two key periods in Iran’s history---two periods of national self-awareness and identity----his depraved equation of Nazi sentiments with Iranian nationalism, the very antithesis (as even “Hassan Nasrallah”, would openly admit) of Islamism and the idea of Ummah, is hardly surprising:

“In parallel to this sentiment, which could be described as ‘Persian nationalistic’, there is the pervasive anti-Semitic and anti-Israeli discourse of the current Iranian regime.”

Of course, given the article’s nature, Islamic fundamentalism and militancy could not figure in this “analysis”, for, as we have shown, that would defeat the article’s very purpose. This is, incidentally, to explain to those who may have wondered, the reason why there is not even a passing mention of Jihadists photographed in Lebanon and elsewhere giving the Nazi salute. Such mention would introduce factors that would expose this article as solely having been written against Iranian nationalism.

Iranians are the most tolerant of peoples, but they will not accept such vile blotting of their name, honor, and history that you have managed to do by publishing this article. Racialism, let alone European Nazi ideology, has no place in Iranian culture.

We demand nothing short of a public apology from France 24.
This we expect to see as a separate new post in your “observations” section, in both French and English.


SarbazeKuchak
sarbazekuchak.blogspot.com

United States of America

Friday, November 26, 2010
Alireza Amirhajebi France24
E-mail: webdesk@france24.com

Labels: ,

Sunday, November 21, 2010


بحران رهبری/محمد تقی شهرام
[+]
نادره افشاری


اتهام محمد تقی شهرام «قیام علیه مبارزین مسلمان» است.
[محمد تقی شهرام] دستور قتل کسانی را صادر کرده است که در راه اسلام با رژیم طاغوتی پهلوی به مبارزه پرداخته بودند. متهم و بسیاری از همفکران چپ و منحرف وی کوشش دارند که ضدانقلاب را تنها در وجود کسانی خلاصه کنند که با رژیم سابق همکاری مستقیم داشته اند؛ حال آنکه از دیدگاه دادستانی انقلاب، کلیه ی کسانی که مستقیم یا غیرمستقیم با انقلاب اسلامی به مبارزه پرداخته؛ ولو با رژیم سابق نیز مبارزه کرده باشند، ضد انقلاب تلقی خواهند شد

محمد تقی شهرام در سال 1326 در تهران به دنیا می آید. از دبیرستان هدف شماره-ی یک فارغ الحصیل می شود و در سال 1347 در رشته-ی ریاضی دانشکده-ی علوم دانشگاه تهران پذیرفته می شود. سال 1348 زمانی که فقط 22 سال دارد، توسط محمد حیاتی وعلیرضا زمردیان به مذهب سیاسی گرایش پیدا می کند. آن زمان [سال 1348] الزام مذهبی/سیاسی شدن این بود که فرد در ارتباط با کسانی چون "مهدی بازرگان" و "سید محمود طالقانی" قرار بگیرد. سال بعد [1349] وقتی که شهرام 23 ساله است، توسط موسی خیابانی در سازمان مجاهدین خلق عضوگیری می شود.

اولین کار تشکیلاتی پراتیک محمد تقی شهرام 23 ساله[2] منفجر کردن دکل-های برق در جریان جشن-های 2500 ساله-ی ایران است که البته ناموفق می ماند. این برنامه-ی تروریستی ناموفق به دستگیری بیشتر اعضای این سازمان در شهریور ماه 1350 راه می برد.

دادگاه ِ یازده تن از این گروه در بهمن ماه همین سال است. تقی شهرام متهم ردیف هشتم است.[3] شهرام در دادگاهی که صلاحیتش را زیر سوال برده است، به دهسال زندان محکوم می شود.
محمد تقی شهرام را حکومت جمهوری اسلامی در دوم امردادماه 1359 ساعت یک و سی دقیقه-ی بامداد تیرباران کرد.
ادامــــه[+]

Labels: ,

Saturday, November 20, 2010


آن خود سوزیِ دل-سوز ملی!!!

نـادره افشـاری




این مردان [جانوران] كه عمدتا در خانواده-‌هایی بسیار بسیار سُنتی پرورش یافته‌-اند، چرایی و مكانیسم دشمنی هیستریك-شان را با هرگونه نوگرایی، تمدن و تجدد و به ویژه برابری حقوقی انسان‌-ها با «جهاد»-شان برای به قهقرا كشاندن جامعه نشان می‌دهند و تازه به آن افتخار هم می‌كنند!

یكی از دست پخت‌-های «دفتر ادبیات انقلاب اسلامی» كتابی است تحت عنوان «خاطرات احمد احمد» كه به كوشش محسن كاظمی، در سال 1379 در «حوزه‌-ی هنری سازمان تبلیغات اسلامی» منتشر شده است. طبق نوشته‌-ی كتاب، احمد احمد كار سیاسی‌-اش را با عضویت در انجمن ضد بهائیت آغاز می‌كند، بعد به جریان تروریستی «حزب ملل اسلامی» می‌پیوندد، بعد وارد جمعیت تروریستی "موتلفه" می‌شود. در همین دوران طراح جریانی به نام «حزب ‌الله» می‌شود. بعد به "سازمان مجاهدین خلق" می پیوندد. به طور موازی هم با هیئت موتلفه در جریان ترور حسنعلی منصور نخست وزیر وقت ایران رابطه دارد[در اول بهمن ۱۳۴۳ در مقابل مجلس شورای ملی توسط "محمد بخارایی"، عضو گروه جمعیت هیئت-های "مؤتلفه" اسلامی ترور شد]. بعد از جدایی از سازمان مجاهدین دوباره با جمعیت موتلفه جوش می‌خورد. بعد به «رود خروشان» انقلاب اسلامی می‌پیوندد. در نهایتٍ این همه تلاش‌ برای بر پا كردن حكومت اسلامی، با عنوان درشتی در زندان اوین به كار گرفته می‌شود تا… به امروز… و البته هنرپیشه‌-ی اول این سریال سراسر قهرمانی و حماسه، در تمام این سال‌ها یا در كار ترور بوده است، یا در كنار تروریست-‌ها، یا به تروریست‌-ها كمك مالی می‌كرده است، یا در حال آموزش شیوه‌-ها و راهكار-های ساخت و پرداخت بمب-‌های انفجاری بوده است و البته زمانی را هم به نوشیدن آب خنك تگری در زندان‌-های حكومت پادشاهی سر كرده است. آنچه بسیار جالب است و در تمام كتاب به خوبی نشان داده شده است، سازماندهی بازاریان و مذهبیون و تلاش-‌های موازی و گاه متقاطع و البته هماهنگ همه‌-ی ایشان برای دست یافتن به حكومت و بر پا داشتن حكومت اسلامی است. محور اصلی بیشتر این مخالفت‌-ها هم "بی حجابی" است و وضعیت غیر اسلامی زنان ایرانی!!! چه جانی می‌كنند این جماعت تا زنان را به سهم ناچیز-شان از مثلا مبارزه و فقط در پشتیبانی از «مردان قهرمان-شان» راضی كنند.

«از مسائل ناراحت كننده و آزار دهنده [در زندان] برای من پخش موسیقی مبتذل در فضای زندان بود. در این میان نسبت به صدای مسحور كننده-‌ی یكی از خوانندگان زن بسیار حساس شده بودم. روزی تصمیم گرفتم كه چند رادیوی زندان را در هم بشكنم و خرد كنم… لذا با آقای نور صادقی مشورت كردم. او مخالفت كرد و گفت كه فایده‌-ای ندارد. به وی گفتم: حداقل نتیجه این است كه بعد از درگیری و از بین رفتن رادیو-ها مرا به جای دیگری تبعید خواهند كرد و دیگر اینجا نخواهم بود تا این صدای نفرین شده را بشنوم. او گفت كه هر جا بروی و تبعید شوی، همین شرایط است.» (همان كتاب، ص 146)

بعد «حاج آقا گفت: مطمئن باش شما به خاطر این كه از سر اجبار و بدون میل شخصی آن [صدا] را گوش می‌كنید، گناه نمی‌كنید!!» (همانجا)

كتاب خاطرات احمد احمد بیش از 520 برگ دارد، در انتهای كتاب چند عكس قد و نیم قد، تكی و دوتایی و چندتایی چاپ شده است و البته چند دست-نویس را هم با عنوان سند-های طبقه بندی شده، به انتهای كتاب افزوده-‌اند تا لابد سندیت كتاب و ارزش كار «سازمان تبلیغات اسلامی» را خیلی سطح بالا و پژوهشی نشان بدهند!

این خاطرات كه به صورتی شفاهی و با ضبط بیش از 70 ساعت نوار و طی دو سال فراهم آمده است، یكی از اسناد بی نظیر تاریخ انقلاب اسلامی است كه مكانیسم كار جریانی را كه در اوجش به آن «خود سوزیِ دل-سوز ملی» انجامید، نشان می‌دهد. این كتاب با حكایت‌-هایی از وضعیت خانوادگی این «مردان خدا» آغاز می‌شود و به سادگی بستر سنتیِ فرهنگی را كه «زیر پوست شب» جامعه-‌ی ایران جاری بود، به تصویر می‌كشد. این مردان كه عمدتا در خانواده-‌هایی بسیار بسیار سُنتی پرورش یافته‌-اند،


چرایی و مكانیسم دشمنی هیستریك-شان را با هرگونه نوگرایی، تمدن و تجدد و به ویژه برابری حقوقی انسان‌-ها با «جهاد»-شان برای به قهقرا كشاندن جامعه نشان می‌دهند و تازه به آن افتخار هم می‌كنند!

به ویژه تعریفی كه این «قهرمانان» از مادران، خواهران و دخترانِ-شان دارند، به راستی شنیدنی و خواندنی است. به عنوان نمونه لطف ‌الله میثمی، یكی دیگر از این «قهرمانان» كه مبارزه‌-اش را از "نهضت آزادی" آغاز كرده است، بعد به مجاهدین پیوسته، سپس سر از زیر عبای سید [آخوند] روح‌الله "خمینی" درآورده و به آغوش پر مهر «انقلاب اسلامی» پناهنده شده و در كنار ایشان به تلاش-های جسته/گریخته‌-اش پرداخته است. در مرحله-‌ی پایانی جهاد-هایش هم در پوپولیسم كمدی "دوم خردادی"، یار غار "نهضت آزادی" و سید [آخوند] محمد "خاتمی" شده است… تا به امروز…

بد نیست تاكید كنم كه اعتقاد این جماعت به نوع مبارزه‌-شان به راستی بی نظیر است. میثمی در سال 1353 زمانی كه در یك خانه-‌ی تیمی مجاهدین مشغول ساختن بمب دست ساز بود، به دلیل آماتور بودن در این حرفه‌-ی «دل-پذیر» هر دو چشم و یك دستش را از دست می‌دهد. احمد احمد هم در دوران همراهی‌-اش با مجاهدین خلق در كارگاهی در پیرامون شهر تهران، كارش ساختن مواد شیمیایی برای تهیه‌-ی بمب-‌های انفجاری بوده است. اتفاقا او هم بر اثر تنفس مواد شیمیایی، مدتی بیهوش شده و اگر كسی سرنمی‌رسید، به رفیق اعلایش می‌پیوست و كارگاه را به هوا می‌فرستاد! احمد كه به دلیل همین فعالیت-‌های دلپذیرِ تروریستی-‌اش، تحت تعقیب حكومت وقت بوده، در یك درگیری با ساواك شاه از ناحیه‌-ی پا و كمر به شدت ناقص می‌شود و بقیه‌-ی قضایا…

و اما زنان خانواده-‌ی این مبارزین و مجاهدین!

مادر لطف "‌الله" میثمی، در 25 سالگی با داشتن 7 فرزند، در حالی كه باردار بوده است، بیوه می‌شود. در 12 سالگی ازدواج می‌كند و پس از مرگ همسر، تا پایان عمر تنها می‌ماند و به «تربیت» فرزندانش می‌پردازد. نسل بعد همین خانواده، یعنی خواهر میثمی كارش از این هم زارتر است. او را در نه سالگی نامزد می‌كنند، در 11 سالگی شوهر می‌دهند و جالب این كه این دختربچه در تمام دو سال دوران نامزدی‌‌-اش، همسرش را نمی‌بیند و به قول خود میثمی او را نمی‌شناخت. (از نهضت آزادی تا مجاهدین، جلد اول، ص3)

احساس مسئولیت مادر در رابطه با فرزندانش، این گونه برای میثمی به حماسه تبدیل شده است: «كلاس سوم ابتدایی بودیم كه از طرف مدرسه تمام بچه‌-های كلاس را به سینما بردند. وقتی آن شب جریان سینما رفتن را به مادرم گفتم، او روز بعد به مدرسه آمد و داد و بیداد كرد. به مدیر-مان گفت: من این بچه-‌ها را روی دست بزرگ كرده-‌ام، یتیم بوده-‌اند، شما چه حقی داشتید این‌ها را به سینما ببرید؟!» (همانجا ص5) و البته كه سینما رفتن در این مدرسه اساسا موقوف می‌شود!

داستان رادیو و برخورد این جماعت با این جعبه-‌ی جادویی هم از آن نقطه-‌های كلیدی ضدیت این جماعت با هر گونه دگرگونی و رشد و آگاهی است.

«اوایل كه رادیو به ایران آمده بود، پدر من یكی از چهار نفری بود كه در اصفهان رادیو خریده بود. روز-های اول از رادیو قرآن زیاد پخش می‌كردند. یك روحانی [آخوند] كه این برنامه را می‌شنود، قرآن را روی رادیو می‌گذارد و می‌گوید: خدا حفظت كند. این قرآن تو را حفظ كند. بخوان، چهار قل [چهار سوره‌ی قرآن كه با قل آغاز می‌شود] بخوان! آقا سیدعلی نجف آبادی كه این جریان را می‌شنود، می‌گوید: این‌ها اول قرآن می‌خوانند، بعد كه مردم به رادیو عادت كردند، سیاست‌-های خودشان را از این طریق تبلیغ می‌كنند و اخلاق مردم را خراب می‌كنند. در آن زمان او چنین بینش عمیقی داشت و فریب قرآن خواندن ظاهری را نمی‌خورد و آینده را پیش بینی می‌كرد.» (همانجا ص4)

راستی دست پخت چنین قهرمانانی، جز این حكومت [خلافت اسلامی] دلپذیر تروریست و ضد زن اسلامی، به گونه‌-ای دیگر هم می‌توانست باشد؟!


نـادره افشـاری[+]
19 نوامبـر 2010

Labels:

Friday, November 19, 2010


ریشه کینه به پادشاهی از کجاست؟

داریوش پـارسی




مدینه فاضله-تان یا شورویی بوده که رفیق "استالین" در آن میلیونی قتل عام می کرده یا چین بوده که "مائو" فجیع-ترین جنایات را انجام داده، یا می خواستید با الهام از آموزه-های "شریعتی" به دوران علی ابن ابیطالب بازگردید و حکومت "علی" را ادامه دهید!

بارها دیده-ام که مخالفین رژیم پهلوی از "جبهه ملی" تا گروه های "چپ و مجاهدین"، با کینه و بغض بسیار سنگینی از نطام پادشاهی صحبت می کنند و کینه آنها به نظام پادشاهی حتی از "جمهوری اسلامی" که همفکرانشان را قتل عام کرده بسیار عمیق-تر است و حتی حاضرند جمهوری اسلامی بماند ولی نظام پادشاهی به ایران بازنگردد. بسیاری از این افراد و گروه-ها آنگونه که می گویند دلیل بغض و کینه-شان سقوط دولت دکتر "مصدق" است و حتی گاهی جمهوری-خواهی خود را ادامه راه مصدق می دانند در حالی که "مصدق"، تا پایان عمر خود هیچ سخنی مبنی بر جمهوری-خواهی نزد و حتی این را اتهامی دانست که از سوی دربار به او زده شده است!؟

آخر ریشه این بغض کجاست؟ گفتید شاه نمی خواهید و شاه هم شما را با شرکای اسلامی-تان تنها گذاشت. دیگر به او و خانواده-اش چه ارتباطی داشته که شرکای اسلامی سر سایرین را کلاه گذاشته-اند؟ به شاه چه ارتباطی دارد که سطح دانش سیاسی شما حتی یک صدم سوسیالیست-های اسپانیا یا سوئد نبوده؟ مدینه فاضله-تان یا شورویی بوده که رفیق "استالین" در آن میلیونی قتل عام می کرده یا چین بوده که "مائو" فجیع-ترین جنایات را انجام داده، یا می خواستید با الهام از آموزه-های "شریعتی" به دوران علی ابن ابیطالب بازگردید و حکومت "علی" را ادامه دهید! (ادعایی که سازمان مجاهدین دارد).

چرا ما ایرانی-ها هیچگاه یاد نگرفتیم که مسئولیت کارهایمان را به عهده بگیریم و گناه اشتباهاتمان را بر گردن این و آن نیندازیم؟ چرا هنوز نیروهای چپ در رویای شوروی و کوبا هستند و مجاهدین در رویای حکومت علی؟

به تازگی هم مد شده که می گویند "نظام ارثی" نمی خواهیم و نظام پادشاهی را به عنوان یک نظام ارثی و دیکتاتوری معرفی می کنند. حال آنکه فجیع-ترین دیکتاتوری-های یک قرن اخیر همه جمهوری بودند و هستند. از شوروی تا کوبا و مصر و حکومت های چپی و دیکتاتوری آمریکای جنوبی همگی جمهوری هستند و نکته از آن جالب تر این است که بسیاری از مخالفین نظام پادشاهی (به قول خودشان نظام ارثی) در کشورهایی زندگی می کنند که نظام پادشاهی در آنها حاکم است. از سوئد و نروژ و دانمارک تا انگلیس همگی پادشاهی هستند!!!

مقام پادشاه در کشور-هایی مانند ایران که اقوام و زبان-ها و فرهنگ-های مختلف و گاه کاملا متضاد وجود دارد یک نیاز است تا یکپارچگی و تمامیت ارضی این سرزمین-ها حفظ شود. کافی است به کشوری مانند اسپانیا نگاهی بیندازیم تا شباهت این کشور و وضعیتش پیش از دموکرات شدن و همین امروز با ایران را متوجه شویم.

امیدوارم روزی این هم-میهنان، از این کینه-ی وحشتناک خلاص شوند و اگر هم جمهوری می خواهند با سخنان منطقی از آن دفاع کنند و نه با توهین و کینه توزی و ...

داریوش پارسی از تهران
نـوامبـر 2010

Labels: ,

Friday, November 12, 2010


چند گام تا پیروزی

نادره افشاری
[+]

مانده بودند چه کنند!؟ درست در صحن قم، همان دور ضریح، چهار تا آخوند ورپریده بودند. سه تا توی مشهد، یکی بیرون صحن شاهچراغ شیراز، یکی هم توی خیابان. روی بدن آخوند-ها علامتی نبود؛ فقط جایی مثل جای نیش زنبور قرمز شده بود. کاری از دستشان برنمی آمد، مگر این که امامزاده ها را قرق کنند؛ ولی مگر می شد؟
آنقدر امامزاده و گنبد و بارگاه تو چهار گوشه-ی کشور به مردم زورچپان کرده بودند که صد هزارتا لباس شخصی و پاسدار و بسیجی هم کمشان بود.

هفته-ی دوم دوتا آخوند درست دم در ورودی «شابدوالعظیم» تلف شدند. سه روز بعد یکی سر قبر خمینی. همه هم با همان علامت مسخره-ی نیش زنبور. در کالبد شکافی چیزی دستگیر-شان نشد. چند تایی کمرشان لک بود؛ چند تا زیر گردنشان، یکی پشت گردنش، آخری هم زیر زانوی چپش جای «نیش زنبور» مانده بود. پزشک قانونی حدس زد که اثر سوزن پلاستیکی باشد. یک لباس شخصی ریشو هم همینطوری ریق رحمت را سرکشید، درست دور و بر «بیت رهبری» [خلیفــه-نشینِ خلافت اسلامی]!
کک به تُنبانِ-شان افتاده بود. می خواستند داروخانه-ها را ببندند، یا مثلا ورود سرنگ کوچک پلاستیکی را ممنوع کنند که نمی شد. دست خودشان توی کار بود. بازار سیاه غوغا می کرد. مردم سُرنگ-ها را بغلی به هم رد می کردند. مصرف اصلی-اش برای مواد مخدر بود و حالا بلای جانِ-شان شده بود.
حسن گفت: «بچه-ها، من چند تا سرنگ خالی می خوام!»
اولین هسته تشکیل شد. گروه «پیشتازان پیروزی» را تاسیس کردند. می خواستند نسق بگیرند. خیال نمی کردند با این سُرنگ-های پلاستیکی فسقلی کسی نفله شود. چند تا فلج روی دست دولت می ماند، چند تا هم «شهید» اما دولت صدایش را درنمی آورد. هنوز خیلی جدی نشده بود.
سُرنگ-های کوچک تو بازار سیاه کم پیدا می شدند. یکی از اهالی «تایباد» که تازه به گروه وصل شده بود، قول داد یک کرور سرنگ سر پلاستیکی وارد کند و به هسته-ی تهران برساند.
فردایش تهران غوغا بود. دیگر آخوند-ها جرات نمی کردند زیارت بروند. گاهی شب-ها امامزاده ها را قرق می کردند، ولی باز هم نفله روی دست دولت می ماند. نفله-ها همه هم توی امامزاده ها سقط نمی شدند. تو خیابان یا توی بازار هم همینطور بود. چندتایی فلج شدند، چون سرنگ خورده بود وسط نخاعِ-شان. بچه ها نمی خواستند کسی را بکُـشند؛ همه-اش اخطار بود برای این که آخوند-ها جانِ-شان را بردارند و بروند. هرکس چند تا سرنگ گیر می آورد، کار یکی را می ساخت. بعضی-ها که خبره-تر بودند، سُرنگ-ها را به «چیزی» آلوده می کردند. اینجا دیگر ردخور نداشت که «علماء» [آخوند-ها] شهید می شدند.
یکی از بچه-ها خواهرش را هم وارد گود کرد؛ خواهرش، همکلاسی-اش را صدا کرد. یک دفعه دوازده تا دختر، سُرنگ تو کیف، چادر سیاه ننه بزرگِ-شان را سرشان کشیدند و راه افتادند بروند زیارت. اینها ترتیب آبچی زینب-ها را می دادند. وسط شلوغی-ها کی به کی بود!
این یکی از مراحل «پیش از پیروزی» بود. هنوز کلی کار داشتند. پیروزی چهره-ی لطفش پیدا بود؛ ولی از آن دور دور-ها...

نادره افشاری
19 آبان 1389
10 نوامبر 2010 میلادی

Labels: , , , ,