زن ستیزی در جامعه-ی اسلامزده-ی ایران

نگاهی به رویش آزادگی در بینش بانوان

مردو آناهید

در حکومت اسلامی هر انسانی، برده وار، در زندان شریعت گرفتار است، ولی مردان به امر الله به سروری-ی زنان گمارده شده-اند.
راه ورود به سازمان‌های اجتماعی، برای زنان، تنها با پذیرفتن خواری (یعنی کشتزار بودن خود برای کامروایی مردان) باز می‌ شود.
(حجاب اسلامی نشان خفت بر زنان و نشان نابخردی-ی والیان حاکم است)


در شریعت اسلام، زنان برای مردان، زیردست و فرمانبر، خلق شده-اند، که خود این مردان نیز عبد و محکوم الله هستند.
"زن بودن" نه تنها در شریعت اسلام، به ستم، ننگین شمرده می‌ شود بلکه در ژرفای نگرش بیشترین ایرانیان هم، "زن بودن"، برآیندِ کوتاه بودن خرد انسانی است که مردان به او نیاز دارند.

برابر شدن زن و مرد در شریعت اسلام، برابر بودن زنجیر بردگی-ی آنهاست. این گونه خواسته-ها نشان از اسلامزدگی، برای نجات اسلام، است نه از آزادیخواهی ست.

در جامعه-ی ایران برتر بودن مرد از زن در ایمان مسلمانان (چه زن و چه مرد) ریشه دارد. مادران هم، در چنین جامعه-ای، دختران و پسران خود را در تنگنای شریعت اسلام "زن ستیز" پرورش می‌ دهند.
در تاریکخانه-ی ایمان، تنها بردگی-ی انسان (تقوا و زُهد) ارجمند است، زشتی یا زیبایی در خور شناسایی نیست.


دیدگاه انبوه مردمان ایران، از راه ایمان آنها، نه از تراوش اندیشه-ی آنها، رنگ گرفته است.
در اجتماعی که خرد زنان از زندان ایمان گریخته باشد، خانواده در آن اجتماع سیمای مهربان‌تری خواهد داشت. زیرا سامان خانواده بیشتر به آگاهی و دانش مادران بستگی دارد و مادران خردشاد، در سامان خانواده-ای مهربان، فرزندان خود را به زن ستیز نمی‌ پرورانند.

ساختار حکومت اسلامی، که بر ایمان انبوه مسلمانان استوار شده، پس از گستاخی-ی زنان، به لرزش درآمده است.
گسستن زنان از ایمان، که برآیند آن "خود شدن" و "خود اندیشیدن" است، از نیروی حکومت و زور مردان می‌ کاهد و بر خشم حکومت و هراس مردان می‌ افزاید.

بانوان آزاده، بدون کنار زدن پندارهای مذهبی در دیدگاه همگان، نمی‌ توانند از زن ستیزی در جامعه-ی اسلامزده-ی ایران بکاهند.


بسیاری از روشنفکران، به سخن، خواستار اجرای منشور حقوق بشر هستند ولی بیشتر آنها، به کردار، با درون مایه-ی این منشور دشمنی می‌ ورزند.

در اجتماعی که مردمانش از آزار دادن انسان شرم داشته باشند هرگز حکمرانان آنها نخواهند توانست که انسانی را (یا جانداری را) سنگسار کنند.

زنان و مردان مسلمانی، که در کشورهای آزاد جهان زیست دارند، نشان داده-اند که آنها نمی‌ توانند خود را از بندهای ایمان آزاد کنند. پس آنها در هیچ سامانی نخواهند توانست با زنان و مردانی، که از آزادی برخوردارند، برابر باشند.
زمانی زنان با مردان در اجتماعی برابر خواهند شد که زن ستیزی از بینش انبوه مردمان آن اجتماع پاک بشود.

مردو آناهید - سه‌شنبه ۱۹ آبان ۱٣٨٨ - ۱۰ نوامبر ۲۰۰۹

ادامـــه اين نوشتار[+]