اسلام شناسي

مـــــن ايـــــــرانـــــيــــم آرمـــــــانـــم رهــــائــــي
ازايـــن ديـــــن مــردم فـــــريـــــب ريــــائــــــي

::: مــزدک :::
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

در تاريخ اديان بزرک جهان , هيچ دينی را نمی توان يافت که مثل اسلام برای پيشبرد تعاليم و انديشه هايش , اينهمه به تهديد و قتل و ارعاب متوسّل شده باشد . درواقع , تاريخ رشد و گسترش اسلام را نمی توان فهميد مگر اينکه ابتداء خصلت خشن , تند و مهاجم آنرا بشناسيم .

''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

تـــــمـــدن اســـــلامـــی؟؟؟

ميرفطروس ـ کاربُرد اصطلاح " ملّی ـ مذهبی " هم مانند بسياری از کلمات و اصطلاحات سياسی ديگر ( مثل محافظه کار , ميانه رو , اصلاح طلب و غيره ) دارای ابهام , اشتباه و آشفتگی است . اين کلمه ( ملّی ـ مذهبی ) نشانة همان التقاط فکری , فلسفی روشنفکران ما از مشروطيت تا کنون است . به زعم اين دسته از روشنفکران , هويّت ملی ما بر دوپاية ايرانيت و اسلاميت استوار است . خوب ! اولين اشکال اين " تعريف " اينست که : پس آن ميليون ها ايرانی زرتشتی , ارمنی , کليمی و آسوری و غيره در کجای اين " هويت ملی " جای دارند ؟ می دانيم که مثلاً در طول اين قرن های سلطة اسلام , زرتشتی ها در حفظ آئين ها و عقايد ملّی ما نقش اساسی داشته اند .
از اين گذشته , اسلام با اعتقاد به " اُمّت " ـ اساساً ـ با هرگونه " مليّت "
و ملی گرائی مخالف است بهمين جهت است که بسياری از کشورهای متمدن ( مانند مصر و سوريه ) با پذيرش اسلام , خود را در اُمّت اسلامی , منحل و مضمحل کرده اند , در اين ميان فقط ما ـ ايرانيان ـ بوديم که با اسلام به گونه ای خاص و شايد هم رندانه و هنرمندانه برخورد کرده ايم , يعنی بجای آنکه در تماميّت اسلام , ذوب شويم , برخوردی خاص و ايرانی با آن داشته ايم , بعبارت ديگر , در طول تاريخ ايران بعد از اسلام , هويت ملی ما از طريق زبان پارسی و آئين هائی مانند نوروز و مهرگان و جشن سده و غيره تداوم يافت و اسلام ( با همة فرقه های متعدد و مخالف و مختلفش ) در واقع " تابع " اين رَوَند تاريخی بوده است , با توجه به اينکه در طول تاريخ ايران بعد از اسلام , علمای اسلامی ما بيشتر " عَرَب زده " بودند و 90 درصدر آثار و تأليفات اين " حضرات " به زبان عربی نوشته شده , هويّت ملی ما جز در زبان پارسی , شعر و عرفان و حماسة ما پايگاه و پناهگاهی نداشت از اين طريق بود که حسّ ملّی ما از گذشته به آينده تداوم يافت . شما اين مسئله را در هيچيک از کشورها و ملّت های مسلمان ديگر نمی توانيد ببينيد .
واقعاً اين چه " تمدّن اسلامی " , است که از خودش حتّی يک صفحه کتاب نداشت , بزرگترين هنرمندان و نويسندگان و مورخين و متفکرانش , ايرانی هستند و حتی دستور زبان و صرف و نحو اين " تمدّن اسلامی " را يک نفر ايرانی انديشمند ـ بنام سيبوَيه نحوی ـ تهيه و تدوين کرده است . . .

: گزيده ای از
گـفـتــگو نشریهً تــلاش بـا « عــلــی مــيــرفــطــروس »
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''


ما - اينك - بيش از هر زمان ديگر نيازمند به شهامت و شجاعت اخلاقي هستيم تا حقيقت را ( همهْ حقيقت را ) ابراز كنيم ، و آنچه را كه تا حالا ( بدلايل مذهبي يا سياسي ) مدفون بوده از دل تاريخ مان استخراج كنيم.

ملتي كه تاريخ خود را نشناسد ؛ ناچار است آنرا تكرار كند
« بــابـــک دوســــتـــدار »
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

بــی خــدا وکــــــافــرم ؛ از اهــل ايــمــان نـيـســـتـم
زادهً ايــران زمــيـنــم ؛ مـــن مــســـلـمـان نــيــسـتـم