بررسی واقعهً کربلا

منع واعظ ز خــرافـات ، ز غـوغـای عـوام
نتـوانيــم ، وليـکـن بــه دل انکار کنـيــــم

بررسی دقيق " واقعهً کربلا " همچنين نشان می دهد:

1 –بر خلاف جعليات مورخين و مؤلفين شيعی (خصوصاً نظريه پردازان تشيع سرخ علـوی) در "واقعهً کربلا" امـام حسين هيچگاه قصد جنگ با لشگريان "يزيد" و علاقه ای به "شهادت" نداشت بلکه – با توجه به ضعف ، پيری و ناتوانی او – پس از محاصرهً امـام و ياران اندکش توسط سپاهيان يزيد، امام حسين قصد و تقاضای " بازگشت " کرد، اما "حـُـر" و سپس "ابن سعد" از بازگشت امام به مکه يا مدينه جلوگيری کردند.
2 – در طول روزهای محاصره و مذاکره – در صحرای کربلا – امام حسين به ياران و غلامانش تاکيد می کرد:
" من کسی نيستم که جنگ را با لشگريان يزيد آغاز کنم مگر اينکه آنها جنگ را شروع کنند "
3 – مهم تر اينکه: در طول مذاکرات و گفتگوهای متعدد با سرداران و سپاهيان يزيد (که ضعف و تزلزل آشکار امام حسين همراه بود) امام حسين هيچگاه از "يزيد" به زشتی و درشتی نام نَبَرد بلکه حتی از " ابن سعد " و " شمر " خواهش کرد که او را پيش " اميرمؤمنان " (يعنی يزيد) ببرند تا دست در دست يزيد بگذارد و با او بيعت کند ، اما " ابن سعد " و " ابن زياد " (حاکم دست نشانده يزيد در کوفه) نپذيرفتند! "
بنابراين: اگر پافشاری و اصرار شخص "ابن زياد" (که ناشی از دشمنی و اختلاف شخصی او با امام حسين بود) وجود نمی داشت ، چه بسا که "واقعهً کربلا" اتفاق نمی افتاد.
4 – متون معتبر تاريخی تاکيد می کنند که: "يزيد" نيز رضايت و علاقهً چندانی به کشتن يا شهادت "امام حسين" نداشت. معاويه نيز در وصيت خود به "يزيد" تاکيد کرده بود که: " حسين بن علی (امام حسين) مردی است کم خطر... اگر بر او دست يافتی، گذشت کن! "
هم از اين رو بود که پس از شهادت " امام حسين " ، " يزيد بن معاويه " ، خواهران، زنان و فرزندان امام حسين را به حضور پذيرفت و از "واقعهً کربلا" اظهار تاسف و تاًلم کرد. او دستور داد تا به هر يک از افراد خانواده حسين، پيشکش ها و هدايای بسيار دادند و سپس فرمان داد تا آنها را با عزت و احترام به محل اقامت شان بازگردانند. در برابر اين عزت و احترام – و هدايا و عطايای "يزيد" بود که "سکينه"(دختر امام حسين) می گفت: " هيچ کس را که منکر خدا باشد از يزيد بن معاويه، بهتر نديدم".

«ملاحضاتی در تارِخ ايران، اسلام و "اسلام راستين"» علی ميرفطروس